اشعار

منم مسـلم که اربــابــم حسین است            قــرار قلب بی تــابــم حـسیـن است

خوشم در راه حق عطشان بمیــرم            چه بیم از تشنگی آبــم حسین است

گــروهی سیف آل هــاشمم خــوانـد           گــل اسماء و القــابــم حسیـن است

ســرم در پیش ظالـم خــم نـگــردد            بــلــی اسـتــاد آدابــم حـسیــن است

صفای هر گلی چندین صباح است            گُــل تا حشــر شــادابم حسین است

بیا بر چشـمـم ای خــواب شهــادت            بخوان، لالائی خــوابم حسین است

ندیــدم بـیـنـتــان گــوهــر شنــاسی            به او گویم، دُر نــابـم حـسین است

تو بــاش ای آفتــاب کــوفــه شـاهد            که خورشید جهان تابم حسین است

قسم بر کعــبـه و میــقات و زمــزم            نماز و مُهــر محــرابم حسین است

حسیــن را یــافــتـم در کـشــور دل            در آن کشور خـدا یابم حسین است

پیــامــم بــر عبــیــدالله ایــن اســت            رئیــس کــل احــبــابـم حسین است

بــزن جـــلاد خــائــن گـــردنــم را            به شهر جــذبه جــذابـم حسین است

ز حزب و فــرقه من خیـری ندیدم            قــوام قــوم و احــزابم حسین است

از اعــتبــار حــرمـت گـفـتــارهایـشان            مغــرب شکست بیـعـت بسیــارهایشان

یک پیره زن فـقط به سفیرت پنــاه داد            ماندم چه شد تعارف و اصرارهایشان؟

کوفه مرا ز روی تو شرمنده کرده است            سر می زنم ز غصه به دیــوارهایشان

یک جرعه آب هم به سفیرت نمی دهند            اینجـا همه عــوض شده رفتــارهایشان

محصول باغ ها همه خــرج سپــاه شد            از خـار و سنــگ پر شده انبارهایشان

سکــه شده فــروختن چکــمـه هـایشان            رونـق گــرفــته دکــۀ نجــارهــایـشـان

در حق و باطل عــادتِ تشکیک دارد            با جهــل خــویشاوندی نــزدیک دارد

در فـتـنـه قــومی قـابـل تحریک دارد            مثـل مــدیــنه کــوچــۀ بــاریـک دارد

می خوانمت با چشم های کـم فـروغم

مــن عــابــر آوارۀ شــهــر دروغــــم

در بین این هـا کــاتبــان نــامـه دیــدم            مشتی به ظاهر زاهد و عــلامه دیـدم

سرگــرم برپــا کــردن بـرنـامه دیــدم            غارتگــر انــگــشتر و عمــامه دیــدم

خواهی شنید ازکوچه هایش بوی خون را

روی لبــم "انّــا الیــه راجــعــون" را

یک شهر از وحشت زبانش لال گشته            مردانگــی روی زمیـن پــامــال گشته

دشـمـن بـرای کُـشـتـنـت فـعّـال گـشتـه            کــوفــه مهیّــا بهــر استـقـبـال گـشـتـه

هــر بــاغ را آمــادۀ پــایــیــز کــردند

دندان برای غـنچــه هایت تیــز کردند

این پینه های مانده بر روی جـبین را            حق ناشنـاسان به ظاهــر اهل دین را

بهتر بگـویم گـرگ های در کمیــن را            حق از زمین بردارد این قوم لعین را

اینجــا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد

جــانم به قــربـان قـدم هـای تو، برگرد

اینهــا فقط انبــان زر را می شنــاسنـد            بینند اگــر بــاغی تبــر را می شناسند

آتش نشاندن بر جگــر را می شنـاسند            بر روی نیزه جای سر را می شناسند

در خواب دیــدم غــارت انگشتری را

آتش به دنــدانش گــرفته معجــری را

حــالا که مسلــم بی پنــاه افتــاده اینجا            از ارتفــاعی نــابه گــاه افتــاده اینجــا

از دیــده اش خــونـابه راه افتاده اینجا            نوکر سـرش در پای شاه افتــاده اینجا

شـرمنــده بــاشد از نگـاه خــواهــر تو

جــانــم فــدای اشــکــهــای دخــتــر تو

حــالا که بــایــد یــار من تـنهــا بمــاند            ای کــاش پــای نــاقه در گـل جا بماند

درد دلــم بـســیـار بــود امــا بــمــانــد            دنــیــا بــرای مــردم دنــیــا بــمـــانــد

اینجــا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد

جانــم به قــربان قــدم های تو، برگرد

پایــان نــدارد ابــر خیس گــریه هایش            غــم می چکد از ردّ پــای بی صدایش

 بعد از نماز مغرب اینجا هیچکس نیست            بوی غــریبی می وزد وقت عـشـایـش

 می شد بـبـیـنـی دردهــای بــا وفــا را            در لابــلای جــمـلــۀ «کوفه میــا»یش

 دیــوارهـای سنــگــی آتش به دستــان            افـتــاده دنــبــال شـکــست بــالـهــایـش

 با التــهابی حیــدرانــه جنگ می کرد            می آمد از کوچـه رجــزهای رســایش

 چندین تَرَک بر روی لبــها نقش بسته            یک کــاسه آب امّــا نـمـی آید بــرایش

 دارد زیــارتنامه می خــواند دوبــاره            بر پشت بــام غصّــۀ کـرب و بــلایش

 کوچه به کوچه می شود بازیچۀ شهـر            جـسم ز هــم پــاشیدۀ در زیــر پــایش

 یک ماه آنسوتر سـر چــشم انتـظاری            می بیـند امّا روی نــیــزه مــقــتــدایش

آشـفـتــه ای آواره ام، در پـشـت درهـا            کوهِ پُـر از دردم پُر از خـون جگـرها

 یکریز می بــارم به روی جــانــمازم            دیگر خــدا حافظ خــدا حافظ سحــرها

 گـفتم به دستت می رسد ای کاش هایم            نفــرین به بــال سنگی این نــامه برها

 دیــروز با نان شمــاها قــد کــشـیـدنـد           حــالا چه بی رحـمـنـد شمشیر پــدرها

 حـالا تمــام کــوچه ها را گـشته ام من           حــالا تنــم از کــوچـه ها دارد اثــرها

 این چندمین شب از کدامین ماه باشد؟           پس کی می آیی شهـر کـوفه شاه سرها

در کــوفه غـــریبم من و کــاشانه نـدارم            گــوئی بــــروم خــانـه ولی خــانـه ندارم

گر تکیه بدیوار تو کردم ز غریبی است            در شــــــهر شما خـــانه و کــاشانه ندارم

یک شهر پر از دشمن و من یکه و تنها            چـــــون طایر دور از چـــمنـم لانه ندارم

بــی جــایم و مــأوا نــبــرم راه به جـائی            چون شمع همی ســـوزم و پــروانه ندارم

بهــــــر پسر فاطمه چون نــامه نوشتــم            غیـــر از غــم آن خـــسرو فــرزانه ندارم

جــز کُـشـته شدن در ره حق هیــچ تمنا            از مـــردم از حــق شــده بـیگـــانه؛ نـدارم

 چون میسر نشود فرصت دیــدار شما            ما که رفتــیم خــداوند نــگهــدار شــما

نامتــان روی علــم بود و زدستـم افتاد            کاش بـرداردش از خــاک علمدار شما

جرم عشق است که صیاد چنین بسته مرا            او نــدانست که مــائیم گــرفتــار شـمـا

خسته بودم اگرم دست به دیواری رفت            ورنه تکـیه نکنــم جز سر دیــوار شما

دیدۀ پنجــره بسته است به دیــدار بهار            دام پــاییز کمیــن کرده به گــلزار شما

بــاد هم از نفس افتــاده و یــاری نکـند            شرح حالی دهد از پیکِ ســرِ دار شما

جــان آقــا نکنــد تشنــه بیــایــی اینجـا            آب هم نیست در این شهر طرفدار شما

آخرین جمله دلداده تان خواهشی است            بــاز گــردید خــداونــد نگــهــدار شما

من پـنجـمـیـن ولــی خــداونــد قــادرم            همنام مصـطـفی و ملــقـب به بــاقــرم

گنجـیـنــۀ عـلــوم الهــی است سیـنه ام            از نسـل سفــره دار کــریم مــدینــه ام

مشهور شهــرم و کرم ابــراز می کنم            با یک نظر ز کــار گره بــاز می کنم

قبل از تهجّد شب؛ آن عـشـق بــازی ام            شهــر مــدیــنه شاهد ســائـل نوازی ام

همیان به دوش کـوچه ام و ذره پرورم            ناز گدای شهر به یک غـمزه می خرم

بــانیّ روضــه های غـروب منــا منـم            پــرچــم به دوش مـاتــم کــربـبـلا مـنم

من شـاهد مصـیـبـت عظمــای عـالمـم            من شــاهــد غــریــبی آقــای عــالـمــم

سجــاد زاده ام پــســر مــرد گـریــه ام            من آشنــای غــربت هــم درد گریـه ام

با چشم خویش واقعه ایی دیده ام عجیب            احرام بسته، قــافـله ایی دیـده ام غریب

با حاجـیــان فــاطمه تا هـمـسـفـر شدم            از سرّ عـشـق بــازی حق با خبر شدم

آنـان به کــوی نســل الهــی قدم زدنــد            زیبــاتــرین منــای خـدا را رقــم زدنـد

دیــدم که آب تحــفــۀ نــایاب می شـود            کودک چگونه تشنه و بی تاب می شود

دیدم چگونه جسم جوان خُـرد می شود            قـــدِّ خَــمِ امــام زمــان خــرد می شود

دور امــام نیــزه و شـمـشیــر دیــده ام            در گــودی گــلــو اثـــر تــیـر دیــده ام

خنجر به دست شمر به گودال می رود            زهــرا کنــار پیکرش از حال می رود

اینجا به بعد مهر سکوتی بر این لب است            گودال بوسه گاه خصوصی زینب است

زخمیِّ زهـری بود و بر غــم مبتلا بود            زهرجگر سوزی که بر دردش دوا بود

پنـجـاه ســالِ عمــر او با درد بگــذشت            پنجاه سال، او روضه دار کوچه ها بود

تب می نمود و یاد مــادر گریه می کرد            او خـوب با سردرد و سیــلی آشنـا بود

لب تشنه بود و زهـر آتش زد به جانش            چون یادگــاری حسیــن و مجتــبی بود

عادت به «لایوم کیومک» داشت حرفش            یعنی گـریز حــرف هایش کــربـلا بود

در خاطرش مانده شلوغی های گــودال            جد غــریبش را که زیر دست و پا بود

جد غــریــبـی که لبــاسش را ربــودنــد            غسل و کفن، زخــم زیاد و بــوریا بود

جد غــریبی که سـرش منــزل به منزل            گاهی به نیزه، گــاه در طشت طلا بود

رنگ رخ او شد کبـود و زرد؛ جان داد            مــانند دایی قــاسمش از درد جــان داد

عــاقــبــت آه کــشـیــدم نــفــس آخــر را            نفس ســوختــه از خــاطـره ای پرپر را

روضه خــوانی مرا گـرم نمودی امشب            روضۀ آن همه گــل، آن همه نیلــوفر را

آخــرین حـلـقــۀ شب های مـحــرّم هستم            شکــر ای زهر ندیــدم سحـری دیگر را

باورم نیست هنوز آنچه دو چشمم دیده است            بــاورم نیست تمــاشـای تنی بی ســر را

باورم نیست غروب و حرم و آتش و دود            دیــدن ســوخــتــن چـــارقــد دخــتــر را

غارت خود و علم، غارت گهواره و مشک            غـارت پیــرهــن و غـارت انگــشتـر را

ذوالجناحی که ز یالش به زمین خون میریخت            نـیـزه هــایی که ربـودند سـر اکــبــر را

آه در گوشۀ ویــرانه که دق مـرگ شدیم            تــا کـه همبـازی من زد نــفــس آخـر را

تنهــــاتـــرین غـریب دیار مدینـــه بود            او مرد علم و زهد و وقار و سکینه بود

صــدباب علــم از کلماتش گشــوده شد            در بین عالمـان، به خــدا بی قرینه بود

این خــــانواده نسل نجـات و هــدایـتنـد            او ناخــدای پنجمی از این سفینـــه بود

نــان آور همیــشــه هـر کـودک یتیـــم             بر شانه های خستـۀ او جــای پینـه بود

آتش گرفتـــه بــاغ دلش از شــراره ای            سهــــم امام خستۀ ما زهــر کـیـنــه بود

همواره آسمــان دلش رنگ لاله داشت            هفتاد و چـند داغ شـقــایــق به سینه بود

دشت نگـــاه او پر گلهــای اشــک بود

یادآور حکــایت سقـــــا و مشـــک بود

بیــن نمــاز، وقت دعــا گــریه میــكنی            با هر بهــانه در هـمه جــا گریه میكنی

در الـتهــاب آهِ خــودت آب می شــوی            می سوزی و بـدون صدا گـریه میكنی

هر چند زهر قلب تو را پاره پاره كرد            اما به یــاد كــرب و بـلا گــریه میكنی

اصلاً خود تو كــرب و بلای مجــسّمی            وقتـی برای خــون خــدا گــریه میـكنی

آبِ خوش از گلوی تو پــایین نمی رود            با نــالــه هــای وا عطــشا گریه میكنی

با یاد روزهای اسـارت چه می كـشی؟            هر شب بدون چون و چرا گریه میكنی

با یاد زلفِ خــونی سـرهای نی ســوار            هر صبح با نــسیــم صبــا گریه میكنی

هم پای نیزه ها همه جا گریه كـرده ای            هم با تمــام مــرثــیــه ها گــریه میكنی

دیگر بس است چشم ترت درد می كند

از بس كه غرق اشك عزا گریه میكنی

ای فروغ دانشت تا صبح محـشر مستدام           وی تو را پیش از ولادت داده پیغمبر سلام

منـشـأ کــل کـمـال و بــاقــر کــل عــلـوم           هفتمین نور و ششم مولایی و پنجـم امـام

انس و جان آرند حاجت در حریمت روز و شب           آسمان گردیده بر دور مزارت صبح و شام

این عجب نبود که بخشی چشم جابر را شفا           زخم دل را می دهی با یک نگاهت التیام

ساکنان آسمان را لحـظه لحظه، دم به دم           از بقـیعـت بوی عطـر جنت آید بر مشـام

در کمال و در جلال و علم و حلم و خلق و خو           پای تا سر، سر به سر آئـینۀ خیـر الانـام

با تو حق گیرد تداوم از تو حق گیرد کمال           بی تو فـهـم ما ز قـرآن نادرست و ناتمام

کودکی بودی که از تـیـغ بیـانت ناگـهـان           روز در چـشم یـزید بی حیا آمـد چو شـام

لال شد از پاسخ و زد بر دهن مهر سکـوت           طـشت رسـوایـی او افــتـاد از بـالای بـام

تو سـرِ بـالای نی دیـدی به سن کـودکـی           گه به دشت کربلا گه کوفه گاهی شهر شام

خیمه های آل عصمت را که آتش می زدند           میدویدی در بیابان اشک ریز و تشنه کـام

کـوفـیـان بُـردند در حـبـس عـبـیـدالله تـان           شامیان سنگدل سنگت زدند از روی بـام

ماجرای کـربلا و شام و کـوفه بس نبـود           از چه دیگر این همه آزار دیدی از هشام

بارها آوردت از شهـر مـدینـه تا دمـشـق           از وجودت هتک حرمت کرد جای احترام

گاه آوردت به زندان گاه پای تخت خویش           گــاه زد زخـم زبـان و گـاه می زد اتـهـام

حیف کز زهر جفا گردید قلبت چاک چاک           مرغ روحت پر زد از تن جانب دارالسلام

بس که بر جان عزیزت روز و شب آمد ستم           دادی از سوز جگر بر شیعیانت این پـیام

تا به صحـرای منـا گـریـند بهـر غـربتت           حاجیان هنگام حج، پیر و جوان و خاص و عام

دوست دارم بر تو گریم در بیابـان بقـیـع           کرده اند این گریه را بر من حرامی ها حرام

درکنار قبر بی شمع و چراغت روز و شب           هم بشر سوزد چو شمع و هم ملک گرید مدام

از چه شد صد چاک قلبت با چنان قدر و جلال           وز چه ویران مانده قبرت با چنان جاه و مقام

بر تو می گریم که عـمری ساقی بـزم بلا           روز و شب ساعت به ساعت ریخت خون دل به جام

بر تو ای تنهای تنها همچو عـمّت مجتبی           بر تو میگریم که مظلومی چو جد و باب و مام

بر تو میگریم که بردی کوه غم از کودکی           بر تو میگریم که شد با خون دل عمرت تمام

ای خدا را باب رحمت، باب رحمت باز کن           تا که "میثم" زائر قبرت شود فی کل عام

از سوز زهر پیکرم آتش گرفت و سوخت           یا رب ز پای تا سرم آتش گرفت و سوخت

مسمومم و زبــانــه کشد شعـلــه از تـنــم           از این شراره بسترم آتش گرفت و سوخت

من یادگار کرب و بلایـم که روز و شب           با روضه هاش خاطرم آتش گرفت وسوخت

می سوخت بین تب تن بابا به خیــمه ها           صد بار قلب مضطرم آتش گرفت و سوخت

هنگـامـۀ غــروب که غـارت شروع شد           هر کس که بود در حرم آتش گرفت و سوخت

یک زن نمانده بود که شعله به تن نداشت           چادر نمـاز مادرم آتش گرفت و سـوخت

خنــده دگــر نــدیــد کـسی بر لب ربـاب           تا جای خواب اصغرم آتش گرفت و سوخت

در کـوفــه تا كه رأس حـسیـن شهیــد را           دیدم به نیزه، حنجرم آتش گرفت و سوخت

آتــش بــه جــان آل پــیــمـبـر شــد آشنـا           از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت

از ســوز تشنگـی جگــرم ناله می کند            نــذر حسیـن، روضۀ ده ساله می کند

یاد لبان خشک و عطش خوردۀ حسین            بین دو نهــر آب مــرا والــه می کــند

آری منای من شده یک عمر خون دل            این غــم مرا شبیــه به آلالــه می کــند

امروز یــاد کــرب و بلا می کشد مرا            در گــلشن بقیــع، مــرا لالــه می کــند

من آشنــای کعــب نی و تــازیــانــه ام            زخـمم نظر به گـریــۀ غـسّاله می کند

از بس که سر به پیش نگاه ترم شکست            چشمم عجیب هــمــدمی ژالــه می کند

نوری که بود شاهدم از قـتلگــاه سرخ            حالا چه سبـز دور سرم هــاله می کند

این مادر است و این پدر و جدّ اطهرم            زهــرا مرا خلاص ز قــتّالــه می کـند

مــن امــام تــــمــــام دنـــیــــایــــم            بــر تــمـــامــی خــلــق مـــولایــم

بــاقـــر عــلــم احــمــد و عــلـی ام            چون که من هم ز نسل زهــرایــم

روزها شمــس و مـاه هم هـر شب            روی خــود می نــهــنـد بـر پــایــم

روی بــــال دعـــــا و ســــجــــاده            آســمــان غــرق در تــمــاشـــایــم

مــن شــکـــافــنــدۀ عــلـــوم شــدم            از دعــاهــای خــیــــر بــابــایــــم

گــوهــر علــم و آیـه هـای حــدیث            ریــزد از دُرّ ســـرخ لــب هــایــم

مــن امــــام طــــلـــوع امــــروزم            مــن شــفــیــع غـــروب فــردایــم

دسـت بــر دامــنــم اگــر بــزنــیــد

از زمیــن تا بـهــشت پــر بــزنیــد

گـر چه من سـوختـم ز زهـر جـفـا            لـیـک ســوزم ز داغ کـرب و بـلا

بـه خــدا صحــنــه ای نــدیــدم مـن            تــلــخ تــر از غــروب عــاشـورا

صـحــنــۀ مــرکــب بــدون سـوار            نــیــــزه ای را کـه مــی رود بــالا

مـن خــودم بــا دو دیــده ام دیــــدم            شــمــر را روی ســیــنــــۀ آقـــــا

تـا که خــنــجـر به حــنجـرش آمـد            عـمـه می گــفـت وای... یا زهــرا

ســر جــدم که بـر ســر نــی رفت            لـشـگــر آمـد به سمت خـیـمــۀ ما

مــا روی خــــار مــی دویــدیــم و             پــی مــا بــود زیــنــب کــــبــری

مــن خــودم قــتــلــگـــاه را دیــدم

بــر ســر نــیــــزه مـــاه را دیـــدم

هــر کــسی بــود دیــدۀ تـر داشـت            پیش رویش به نیــزه ها سر داشت

یا که چون خواهری که با دل خون            روی نـی چـنـد تــا بـرادر داشـت

هــمــۀ خــاطــرات مــن رنــگــی            از غــم لاله هــای پــرپــر داشــت

پیــش چــشــمــم رقـیــه را می زد            خیره چشمی که بغض حیدر داشت

عـمـر کـوتـاه این سه سـالۀ عـشق            دردهــایـی شــبــیــه مــادر داشت

شــکــر می کــرد در نــبــود پــدر            عمه جان را اگـر که در بر داشت

زهــر تــنــهــا دوای این هــا شــد

گــره از کــارم عــاقــبـت وا شــد

ای به سیـنه ات پنهـان گنـج های قـرآنی           عـلـم را شـکــافــنـده بـا کـلام نــورانـی

مـظـهــر جـمـال حـق در لبـاس انـسانی           صد چو بوعـلی پیـشت کودک دبستـانی

هم سپهـر را محـور هم وجـود را بـانی

کـنـیـه ات ابا جعـفـر خود مـحـمّـد ثـانـی

آســمــان دانــش را آفـــتــاب تــابـــنــده           مـشـعـل حقـایق را مـنـطـقـت فـروزنـده

خصم را پـذیـرفـتـه با لب پُـر از خـنـده           دوست خرّم و خندان دشمن از تو شرمنده

خـلـق را خـداونـدی ای خــدای را بنـده

نیست بنـده ای چون تو با جـلال ربّـانی

ای هزار کوه طور غرق در یـم نـورت           صد چو موسی عمران نقش وادی طورت

هم ملک به فرمانت هم فلک به دستورت           خازن است مسکینت مالک است مأمورت

ای دعای عاشورا از کـلام پُـر شـورت

داده نـور بر دل ها زین دعـای نـورانـی

قـدسیان به قصد قـرب می برند نامت را           عرشیان به شوق و شور سر کشند جامت را

خـسـروان غـلامانـند سیّـدی غـلامت را           وصف کرده در قـرآن کبـریا مقامت را

جابـر از سـوی احـمـد آورد سـلامت را

چـشـم او شده روشن از عـنـایـتـت آنـی

تــو سـپـهــر انــورای تـو یـم تـجـلاّیــی           برد و فـاطـمه فـرزند با جـمال یکــتایی

روح پاک سه روحـی دُرّ چـار دریـایی           پـنجـمـین ولـی الله بـاب هـفـت مــولایـی

بلکه شش جهت را نیز ماه عـالـم آرایی

هشت خلد را صاحب نُه سپهر را بـانی

ای مــدیــنــۀ دلهــا تــا ابــد بــقـیــع تــو           ابـر کـلّ رحـمـت ها بخـشـش سـریـع تو

چرخ پیـر با عمـرش کـودک رضیع تو           آسمان مطیعش باد هر که شد مطـیع تو

عـرش کـبـریا ز آغـاز خـانـۀ رفـیـع تو

بلکه عرشیان را بر خاک تو است پیـشانی

ذکـر من سـلام من کیست حضرت باقر           حـجّ من قیــام من کیست حضرت بـاقر

اســوۀ تـمـام من کـیـست حـضرت بـاقر           زمـزم و مـقـام من کیست حضرت باقر

پـنجـمین امـام من کیست حضـرت باقر

می کـنـد ز آئـیــنم مـهـر او نـگــهـبـانـی

ای به بـنـدگی یکـتـا ذات حـق تعـالی را           تـو یـگـانـه فـرزنـدی دو عـلـیّ اعـلا را

بـاقـر العـلـوم اسـتی ذات پـاک یکـتـا را           نی عجب اگـر بخـشد سائـلت دو دنیا را

جان مادرت زهرا از درت مران ما را

بی تو در جـنان عاشق بنده ایست زندانی

تو ز کـودکی دائـم مـحـنت و بـلا دیـدی           با دو چشم معصومت ظلـم بر ملا دیدی

راه شـام طی کـردی دشت کـربلا دیدی           اهل بیت عصمت را زار و مبـتلا دیدی

رأس جدّ خود را در طشتی از طلا دیدی

زیر چوب بر لب داشت نغمه های قرآنی

خیمه ها کز آتش سوخت سیّدی کجا بودی؟           زیر خـارها خـفـتی بـین عـمّه ها بودی؟

شاید ای عزیز جان زیر دست و پا بودی           روی شـانـۀ مـادر یـا از او جــدا بـودی

یا به زیر کعب نی در  خـدا خـدا بـودی

چـار سـال سنّت بود با چـنـان پـریشانی

ای غریب شهر خویش مثل جدّ مظلومت           شد ز کودکی دائم خون به قلب مغمومت

از حقوق خود کردند ظالمانه محرومیت           روی زین زهرآلود خصم کرد مسمومت

سـوخـتند از داغت اهـل بـیت معصومت

روزشان ز غم گردید همچو شام ظلمانی

نخـل مهـر  تو کـرده ریشه در دل شیعه           جای تو نه در خاک است بلکه در دل شیعه

مـیــوۀ تــولاّیت بـوده حــاصـل شـیـعــه           دیـده روز شب آزار در مـقـابـل شـیـعه

سوز «میثمت» گشته شمع محفـل شیعه

گه به نظم و گه با اشک میکند دُر افشانی

ای شیــعۀ ثــانی عشــر حضرت بـاقر            دین زنــده شده از هنــر حضرت باقر

بخشید به اسلام مبین گــرمی و رونق            گنجــینۀ غــرقِ گـهــرِ حضرت بــاقر

تا روز قیــامت همه چون آیــنه ماتـند            از دانش و علـم و هنــر حضرت باقر

زینت ده تــوحید پــرستان جهان است            گــلزار گــل و بــارور حضرت بــاقر

قــدسی نفــسان حــرم قــدس ندیــدنــد            جز نـور خــدا در نظــر حضرت باقر

مـرغــان دعا تا حـرم دوست رسیـدند            در سجـدۀ شــام و سحـر حضرت باقر

جــابر چه صمیــمانه ز درگــاه پیـمبر            آورده ســلامی به بر حضــرت بــاقـر

از فتنه بپرهیز که این بـار گران است            بــاری که کند خــم کـمر حضرت باقر

عمری ز غم کرب و بلا خون جگر خورد            قــربان دل و چــشم تر حضرت بــاقر

پیوسته غــم فــاطمه و غــربت حیــدر            آتش زده بر بــال و پر حضرت بــاقر

زهر ستم و کینۀ بیــداد چه کرده است            با جان و دل و با جگــر حضرت باقر

افسوس که در سوک نشسته است مدینه            زین داغ گــران با پسر حضــرت باقر

دادند مــرا کــوثــر تــوفیق «وفــائی»            تا آن که شوم نوحــه گر حضرت باقر

مـنــم که دل به غــم و درد آشنــا دارم            به دیــده جــام می نــاب نـیــنــوا دارم

به سینه وسعت صحـرای کــربلا دارم            همیشه در همه جــا روضـۀ منــا دارم

منم که بانی این روضه های پُر شورم

تمــام عمـر، ســروری نکرد مسرورم

کسی که باطن هر روضه را خبر دارد            کسی که گلشنی از لاله بر جگـر دارد

کسی که خــاطـرۀ وادی خــطــر دارد            ز روز واقــعـه هفتــاد و دو اثــر دارد

منم که سجــدۀ سجّــاد دیــده در شعــله

حــرارت غــم جانـان چشیده در شعله

منــم که داغ یتــیـمان مجــتــبـی دیــدم            شهــادت هــمــۀ آل مصـطــفــی دیــدم

به زیــر ســمّ ستــور آیـت خــدا دیــدم            به کوفه هیبت فــریاد مــرتضی دیــدم

به صحنه، شاهد اجـساد عــاریات منم

بــلا کـشـیــدۀ نســوات بــارزات منــم

کسی که دید امــام زمــان در آتش بود            کـسی که عـمّــۀ او بـاعث نجـاتش بود

کسی که تشنه وصد چشمۀ فراتش بود            کسی که کـرب و بلا قــلّـۀ حیـاتش بود

به چار ساله غمــم برتر از چهل ساله

که دیــده؟ گــریۀ پنجــاه سـاله بی ناله

هرآنکه از کــرمم کــربلا نمی خـواهد            ز آل فــاطــمه دفع بــلا نمی خــواهــد

ز خوان نعمت علـمم صلا نمی خواهد            بهـشت، غیــر دل مبتــلا نمی خــواهد

من آنچه خاطره دارم ز کربلاست و بس

روایت هنــر عشق، نــیـنواست و بس

بیا که بــاقــرم و کــاشف هُـمــومم من            همــاره پشت و پنــاه بشر، عمومم من

به علــم غـیـب شکــافـنـدۀ علــومم من            بیا که با خبـر از گــردش نجــومـم من

به مــدرسم همه تـازه دروس می بینی

هزار بـوعـلی و شیــخ طوس می بینی

بگیر دست تـوسّل، تو را نظــر از من            بســاز هـمّت دانش، به دل اثــر از من

مرو به دامن بیگانگــان، ظفــر از من            فقاهت از من و طب از من و هنر از من

بیــا کــه بــاقــر اعــلام اولــیــاء منــم

به علــم و حلم، معلّــم به انبــیـاء منــم

من بر فَلَک امامم من بر مَلَک شهودم            ذکر عَـلَی الـدَّوامـم من معـنی سجـودم

هم شـاهـد قـیـامـم هـم شـاهــد قـعــودم            هم مَـظهـر وجـودم هم مُـظهـر وجودم

نـور شـهــود و غــیــبـم آئـیــنـۀ قـلــوبـم

من باقر العـلـومم من کـاشـف الکـروبـم

من حجّـت خـدایـم تـفـسـیـر هـل اتـایـم            دلـبـند مرتـضایـم فـرزنـد مصـطـفـایـم

نـور دل حـسـیـنـم سـجــاد را عـطـایـم            من یـادگـار درد و غـم هـای کـربـلایـم

تـاریـخ کـربـلا را بـایـد ز من بـجــوئیـد

گـاهی میان روضه از قــول من بگوئید

من چار ساله بودم  دیـدم غـم و بلا را            می دیـدم از مـدیــنـه تـا شـام ابـتـلا را

کس همچو من ندیـده مـظلـوم مبتلا را            تصویر زنـده دیـدم اوضاع کـربـلا را

آئــیــنۀ خــدا را در زیــر ســمّ مــرکـب

رأس ز تن جـدا را در پیش چــشم زینب

دیـدم به روی نـیـزه هـجـده سر بُـریده            در قـتـلـگــاه دیـدم یک حـنجـر دریـده

خورشید کاروان را دیدم به اشک دیده            دیدم که از جسارت رنگ عمـو پریده

بر ناقه های عـریان بـریان دل زنـان بود

چـشـمان غـیـرت ما گـریان بـانـوان بود

من دیده ام در آتش با اشک دختران را            از خـیمه ها فرار اطفـال و مـادران را

هم ناله های عمه، هم اشک خواهران را            بر نیـزه های خـونین رأس برادران را

با نـیــزه آشنــایــم با تــازیــانــه هــمــدم

با کعب نِی انـیــسم بـا آه و نـاله مَـحــرم

من در تمام این راه در سوز و آه بودم            با اشک و آه حسرت غـرق نگـاه بودم

هـمـراه عـمـه زینب در قـتـلگـاه بـودم            در حـلـقه های آتش در خیمه گـاه بودم

ماتم کشـیده ام من، سیــلی چـشیـده ام من

تهـمت شنیـده ام من، بس داغ دیـده ام من

منزل به منزل از غم مُردم در این اسارت            از بس به عمه هایم شد از جفا جسارت

روحـیـۀ لطیفم خورد از ستـم خسارت            گاهی لباس و گاهی گهواره رفت غارت

دشمن به بی حیایی بر عمه، در حضورم

با تهمت کنــیـزی زد لطمه بر غــرورم

خواهد پیام ما را هر کس دهد به عالم            یــاد غــم و بــلا را بـایـد کـنـد دمــادم

حتی کند مـنا را مـاتـم سـرای این غـم            جـوئـید کـربـلا را در خـیــمـۀ مـحـرّم

یـاری کـنید ما را با روضه های غربت

گـاهی کـنـار پـرچـم گاهی کـنـار تـربت

دلی شکسته و چشمی ز گریه، تر دارم            گشــوده ام پَــر اگــر نیت ســفــر دارم

اگــرچه مــاه محــرم خــزان شــدم اما            همیشه چند دهه روضه در صفر دارم

همه ز مــرگ پدر ارث می برند ومن            بساط گریه ام ارثی ست کز پـدر دارم

هشام! زخــم دلم که برای حــالا نیست            من از غروب دهم زخم بر جگر دارم

زمانه دست ز قلب شکـسـته ام بــردار            من از بریدن رأسش خودم خبــر دارم

به یــاد ســاقی لب تشنــه امــام شهـیــد            میان قاب دلــم عکــسی از قــمر دارم

اگرچه قصه من مال سال ها پیش است            همیشه یک سر بر نیـزه در نظر دارم

غروب کرببلا زخـمهای سختی داشت            ولی ز شــام بـلا زخــم بیــشتــر دارم!

دلــم گــرفـته از اینکه نشد درآن ایــام            ز روی دست رقیــه طـنــاب بــردارم